Yolun Başında
Sevgili hayat;
Sana anlattığım o kadını geçenlerde yine gördüm. Gülümsedim ona. Sanıyorum neden mutsuz olduğunu sorguladığımdan beri bir şekilde çözülmesini istiyorum. Mutsuz mağdurlarını gördüğümde aklıma iki olasılık geliyor çünkü. Gerçekten çok mu kötü davrandın onlara, yoksa senin sevemediklerini hiç mi çıkarmadın aniden karşılarına?
Ben senin sevemediklerini çok gördüm, belki de çok çıkarmıştın karşıma.
Bana tercihsiz verdiklerini dahi sevmiştim ben oysa ki. Ben senin sevemediklerini bile sevmiştim.
Senin sevemediklerin vardı, bu doğru. O kadar güçsüz, çelimsiz, mazlum duruyorum ki senin yanında. Onlara bahşetmek istediklerimin yanında yapabildiklerim kocaman bir dağa dönüştü.
Sevemediklerinin arasında, ona bahşedildiğin senden, çekip çıkarmak istediklerim oldu. O kadar cesaret yoksunuydum ki, gücüm de yoktu. Esaslı konuşmalıyım.
Senin sevmediklerinin yörüngesinde dolandıkça ben, utandıkça kendimden, ve derdim yaş olup aktığında dahi düşündükçe onları, özür dilerim senden...
Öyle günler vardı ki, karların altından kalkamayacağım sandığım. Üstümdeki yaprak kımıldaması bile değilmiş, öğrendim.
Öyle günler vardı ki, kendimi en kapsamlı sancının bile yıkamayacağını sandığım. Kumdan kale bile değilmişim henüz, öğrendim.
Acı çekmenin dayanılmaz alışılmışlığını öğrenebildim, aldım da pahasını. Yalnız kurtulamadım her mutlu olduğumda zirvede olduğumu sanıp yetme sanrısından.
Hayat, belki de senin sevemediklerinden öğrendiklerim sayesinde, her olgunun aslında ikili halde bulunduğunu öğrendim.
Acımasızdın, merhametliydin de. Adaletsizdin, fakat bunu bir gün habersizce eşitliğe çevireceğini sonradan öğrendim.
Yıkıldığım oldu, ve yeniden ayağa kalktığım da. Seninle mutlu bir aile tablosunda poz verebilecek kadar birbirimizi sevdiğimiz de oldu; kesmelerini istemediğin, çünkü onsuz yapamayacağın, fakat isyan etmekte hür bir halde birbirimize kızdığımız da. Muhtemeldir ki, defalarca daha olacak.
Sanırım biraz daha yol katetmeliyim. Sevdiklerime daha sıkı sarılmalıyım, seni duraksız, çok, çok umutla sevmeliyim. Sana teşekkür etmeliyim, geçen her an edeceğim de. Çok öğrenmeliyim, ve tüm detayları zarflanmışçasına suni şekilde değil, sahiden sevmeliyim. Asık suratlı komşuya birkaç kez daha gülümsemeliyim. Sanırım dinlemek istediğim pek çok şarkı var, henüz isimlerini bilmediğim. Çok güzelmiş hayat.
Merak ettiğim bir şey var yine de, neresindeyim yolun?
Sana anlattığım o kadını geçenlerde yine gördüm. Gülümsedim ona. Sanıyorum neden mutsuz olduğunu sorguladığımdan beri bir şekilde çözülmesini istiyorum. Mutsuz mağdurlarını gördüğümde aklıma iki olasılık geliyor çünkü. Gerçekten çok mu kötü davrandın onlara, yoksa senin sevemediklerini hiç mi çıkarmadın aniden karşılarına?
Ben senin sevemediklerini çok gördüm, belki de çok çıkarmıştın karşıma.
Bana tercihsiz verdiklerini dahi sevmiştim ben oysa ki. Ben senin sevemediklerini bile sevmiştim.
Senin sevemediklerin vardı, bu doğru. O kadar güçsüz, çelimsiz, mazlum duruyorum ki senin yanında. Onlara bahşetmek istediklerimin yanında yapabildiklerim kocaman bir dağa dönüştü.
Sevemediklerinin arasında, ona bahşedildiğin senden, çekip çıkarmak istediklerim oldu. O kadar cesaret yoksunuydum ki, gücüm de yoktu. Esaslı konuşmalıyım.
Senin sevmediklerinin yörüngesinde dolandıkça ben, utandıkça kendimden, ve derdim yaş olup aktığında dahi düşündükçe onları, özür dilerim senden...
Öyle günler vardı ki, karların altından kalkamayacağım sandığım. Üstümdeki yaprak kımıldaması bile değilmiş, öğrendim.
Öyle günler vardı ki, kendimi en kapsamlı sancının bile yıkamayacağını sandığım. Kumdan kale bile değilmişim henüz, öğrendim.
Acı çekmenin dayanılmaz alışılmışlığını öğrenebildim, aldım da pahasını. Yalnız kurtulamadım her mutlu olduğumda zirvede olduğumu sanıp yetme sanrısından.
Hayat, belki de senin sevemediklerinden öğrendiklerim sayesinde, her olgunun aslında ikili halde bulunduğunu öğrendim.
Acımasızdın, merhametliydin de. Adaletsizdin, fakat bunu bir gün habersizce eşitliğe çevireceğini sonradan öğrendim.
Yıkıldığım oldu, ve yeniden ayağa kalktığım da. Seninle mutlu bir aile tablosunda poz verebilecek kadar birbirimizi sevdiğimiz de oldu; kesmelerini istemediğin, çünkü onsuz yapamayacağın, fakat isyan etmekte hür bir halde birbirimize kızdığımız da. Muhtemeldir ki, defalarca daha olacak.
Sanırım biraz daha yol katetmeliyim. Sevdiklerime daha sıkı sarılmalıyım, seni duraksız, çok, çok umutla sevmeliyim. Sana teşekkür etmeliyim, geçen her an edeceğim de. Çok öğrenmeliyim, ve tüm detayları zarflanmışçasına suni şekilde değil, sahiden sevmeliyim. Asık suratlı komşuya birkaç kez daha gülümsemeliyim. Sanırım dinlemek istediğim pek çok şarkı var, henüz isimlerini bilmediğim. Çok güzelmiş hayat.
Merak ettiğim bir şey var yine de, neresindeyim yolun?
Yorumlar
Yorum Gönder